Ξαφνικα ενιωσα τη μοναξια να με κατατροπωνει. Ηταν περασμενες 12, ειχα πιει κατιτις - ειχαν σαμπανια και μ'αρεσει το παιχνιδι των φυσσαλιδων και του σαλιου, κανουν τραμπαλα το ενα με το αλλο και φυγαδευουν ευκολα τις σκεψεις. Ειχα ηδη μιλησει με ολους και ειχα ηδη φλερταρει με τη συζυγο του αφεντικου - οχι οτι το συνηθιζω αλλα ηταν ιδιαιτερα γοητευτικη και μου εδωσε το δικαιωμα να αστειευτω λιγακι. Η Μ. ηταν μια κουκλα και την ηθελα διπλα μου αλλα δεν τολμουσα να την στερησω απο το σοι που ειχε μαζευτει απο τα περατα του κοσμου. Ξανθιες μπουκλες κρεμμαστηκαν δεξια και αριστερα στο προσωπο της και το σαγηνευτικο ρουχο που ελουζε τη φιγουρα της λικνιζοταν στους ρυθμους της μουσικης. Ενιωσα το μαχαιρι αλλη μια φορα, να στριφογυριζει αργα αργα, απο δεξια προς τ'αριστερα, αργα, με ενταση στην αρχη και μετα σιγα σιγα με ηρεμια και προθεση να κανει ζημια. Τι να'ναι αυτος ο πονος, σφαχτης σχεδον που απαιτουσε προσοχη. Η Δ. να με κοιταει συνεχως με ενα ποτηρι να κρεμμεται απο το χερι της, η αδερφη της η Λ. εχει πιει και χορευει ασταματητα με παθος. Η Λ. ειναι γεματη γυναικα, με μεγαλο μπουστο που καποια μερα θα δωσει γαλα σ'ενα παιδι, εχει γοφους στρουμπουλους που θα ανοιξουν μια μερα να δεκτουν το "θειο" δωρο, η γεννα και το παιδι θα ακολουθησουν! Παραπερα ο Μ. φωναζει τον Ν., τον αγγιζει παντου, πειραζουν ο ενας τον αλλο και χαμογελανε. Ειναι ωραιος αντρας ο Ν. και ο Μ. το εχει προσεξει. Σκεφτομαι πως να ειναι να εισαι για παντα μονος, χωρις ενα συντροφο και χωρις καπου να γυρεις το κεφαλι σου τα βραδυα. Μια αναπνοη στο πισω μερος του λαιμου σου, ενα καλημερα το πρωι να ξερεις οτι ανηκεις και ενα φιλι το βραδυ να ξεδιψαει ολες σου τις εγνοιες. Με βλεπω στον Μ. και ανασαινω - η ανασα γινεται ενα με το αερακι της βραδυας και τρεχη ξεφρενη στην αλλη ακρη της πολης να σε βρει.
Η νυφη, ξαφνου βρισκεται στο μπαρ, με το νυφικο να δειχνει πολυελαιος στον ωμο της και να ζωγραφιζει μια ωραιοτατη φιγουρα αναγεννησιακη. Ο ευτυχισμενος οχλος τους ακολουθει και ριχνει διαφορα προς το μερος τους, χαρτοπετσετες, λουλουδια, ρυζια (εχουν μεινει απο το απογευματινο show) και αλλα τοσα. Προφανως τους ψυχαγωγει το γεγονος, προφανως δεν εχουν ζησει στιγμη μοναξιας, πιθανον να ξερουν να τα βαζουν ολα πισω τους και να θυσιαζονται και αυτοι στο βωμο της διασκεδαστικης φρενιτιδας. Εγω παρεμεινα στην καρεκλα μου, εκανα αλλο ενα τσιγαρο και το φυσηξα προς την πολη. Ηθελα να ερθει να σε βρει και να σου πει οτι μου λειπεις, οτι θα ηθελα να ησουνα εδω, οτι θα ηθελα να ησουνα ΕΔΩ... Το αερακι αλλαζει πορεια και μου επιστρεφει τον καπνο, φερνει μαζι του ενα αλλοπροσαλο θυμο που ανακατευει τα λιγοστα μου μαλλια και χαστουκιζει το προσωπο. Κανω σκεψεις, για Κυριακες που θα ειμαι μονος, για βραδυα που θα φευγω απο το σουπερ και δεν θα εχω αγορασει κατι για σενα, παρα μονο οτι χρειαζομαι εγω, μονο εγω. Δεν θα κοιταω τα μπλουζακια και δεν θα σκεφτομαι οτι θα σου παει αυτο το χρωμα. Τα πρωινα θα ειναι κρυα και η κουβερτα θα ειναι σαν αντισκηνο προσφυγων, το μαξιλαρι θα εχει παρει τη θεση των ματιων σου και το καλοριφερ θα ζεσταινει το σπιτι σαν το βλεμμα σου εκεινο το βραδυ της 21ης.
Η αναπαυλα των σκεψεων με φερνει αντιμετωπο με το κινητο, ενα τερας που τελευταια μου παει κοντρα. Οι εκστασιασμενοι συγγενεις εχουν ξεφυγει απο το σκηνικο του ανθρωπινου ειδους, τωρα τα νταουλια εχουν αναψει φωτιες και το μονο που ακους ειναι ενα συνεχομενο "..σςςςςςςςςςςς..." που πολεμαει τις σκεψεις τους και προσπαθει να τις κουκουλωσει. Φυσαω στον ανεμο, να φυγει θελω το μηνυμα να'ρθει να σε βρει. Ο Σ. με αγκαλιαζει, ο Ν. φυσαει τον καπνο απο το πουρο του και η Α. χαιδευει τα μαλλια της Μ. Ο ενας εχει τον αλλο - τελικα τι μοναχικο σκηνικο που μπορει να ειναι ενας γαμος; Ενα, δυο, τρια και βρισκομαι ορθιος, στα ποδια μου. Σχεδον...
