Αγαπη, σ'εχω. Αγαπη σε χανω. Ηρθε και με πηρε ξαφνου, ενας ομορφος ανδρας με ασπρο αλογο και μια χαιτη αχαλινωτη. Φλογες σπερνουν γυρω μου το φως, με αγγιζει και με καιει σαν απερισκεπτη πυρκαγια αναμεσα στα ξερα και ατιθασα. Το παιδι μου, μου κραταει το χερι και ψαχνει το ταιρι μου - εκεινος και εκεινος ειχαν γινει καποτε ενα αλλα τωρα μαλλον εχουν χασει τον ευατο τους. Δυσκολο πραγμα η ξενιτεια, η αποξενωση, η αλλοτροιωση της καρδιας απο εγωισμους και ηλιθιοτητες που σφραγιζουν το μελλον.
- Πες μου πως και που? Εγω θα ειμαι εκει. Ακομη σ'αγαπαω και σε επιθυμω...
Δευτεροβραδο, ομιχλη, υγρασια και ενα κασκολ γκρι-σιελ. Ηθελα να σου παρω καποτε ενα τετοιο - αγαπη ειναι... Αγαπη ειναι να βαζεις τον ευατο σου δευτερο, οι πιθανοτητες να νικησω αυτη τη μαχη ειναι λιγες, ο καπνος απο το τσιγαρο μου τυλιγεται αναρριχιτικα στο προσωπο μου. Δαγκωματιες που πεινανε ανελεητα, διψανε για αιμα και ερυθρα αιμοπεταλια που αναπηδουν σε καθε αναμνηση. Διψαω. Εχει χαθει το γκλιτερ, εχει απομονωθει η ελπιδα και ο καφες ειναι κρυος. Παμε Παρισι νταρλινγκ? Θελω να κοιμηθουμε παρεα στα λευκα σεντονια εκεινου του ξενοδοχειου στο δρομακι διπλα απο το φουρναρη, καφεδες με ανακατεμενα μαλλια και ροδοκοκκινα μαγουλα - ετσι ανεβαινει το τεμπο και πεφτουν οι αμυνες. Παρε με μαζι σου στον Αδωνη. Το χερι μου, το δικο σου, ενα πακετο δωρο δεν θα μας χωρισει - δεν το θες ουτε εσυ. Φιλησε με, κανε το παραμυθι να συνεχιστει. Το ξερω οτι διαβαζεις καθε τοσο - εισαι εδω με τη ματια σου, παρατηρεις, ρισκαρεις, φοβασαι. Ανοιξε την πορτα σου και let me in. Ο πρασινος Βουδας περιμενει, κρυωνει αλλα καρτερει. Σ'ευχαριστω ΟΜ. Two hearts are beating together... Is this forever and ever?
- Ποσο σου παει το παλτο...
Κι'ομως εξω κανει κρυο - παγωνια. Το μαλλινο πουλοβερ ειναι εδω, δεν το βγαζω πολυ συχνα απο την ντουλαπα τελευταια, μια μερα θα το κρεμμασω να στεγνωσει μια και εξω. Απορρυπαντικο, καθαρση και επιθυμια για αστρα και ιπποτες. Θα ηθελα... Θελω να σε εχω να μ'εχεις... Ας ανοιξει καποιος εκεινο το παραθυρο - η σκονη εχει μαζευτει κατω απο τα ρουθουνια μου και απειλει να με πνιξει. Αισθανομαι ενα πονο στην πλατη, βγαζω τα ρουχα και βουταω στο κεντρο της λαβας, κανω θεαματικες βουτιες και αλματα απο ψηλα. Η λαβα που με καιει ειναι και που με λυτρωνει. Μικρα καρβουνακια καινε, φυσαω και δεν προφτανω, μερικοι το προτιμουν καυτο - εγω προσωπικα ψηνομαι στον πυρετο μου. Ποσο? Γιατι? Ελπιζω να σου αρεσε το γκρι, ελπιζω να το βαλεις εκει που θα το δω.
- Δυσκολη απαντηση, λεει ο Μ.
- Ειναι καλυτερα να μετανιωσουμε για κατι που καναμε και οχι για κατι που δεν καναμε...
Merci
J'adore
