ο καφες μου πικρος. εχω κοψει τη ζαχαρη - θελω να χασω κανα κιλο. το αφρογαλα ανασαινει στη γλωσσα μου και απαλυνει τη διψα. το πρωι εφαγα ενα κομματι ψωμι με μπολικο βουτυρο και μαρμελαδα. το σουσαμι ειναι ακομα στο πιατο και λαμπυριζει στον ηλιο. τα παιδια γυρω μου γελανε, με πειραζουν. κο κο κο.... εχουν ολοι απο κατι να πουν αλλα δεν το λενε. σκεφτομαι μηπως ειναι φοβος? ο ανεμος παιρνει καθε μου σκεψη και την σκορπιζει στο απειρο. αναμεικτα το σουσαμι με τις σκεψεις μου. Η κρεμ μπρουλε του Ν και το φραπε του Δ. ενα συνοθυλευμα ανησυχιας και εμπειριας - βλεπω στην πλατεια τα περιστερια που ξεπουπουλιαζονται με μανια. ειμαι ενας συλλεκτης αναμνησεων. μα μονο αυτο μου αξιζει? ειναι λιγο? βαλε μουσικη, χορευοντας να φυγω.
Η Σ με κοιταει και μου ραγιζει την καρδια. Μονο η ματια της ειναι αρκετη για να με καταλαβει και να την καταλαβω. με ξερει? Η φιγουρα της μου ειναι σχεδον μητρικη. ο τροπος που κραταει το πηρουνι. πως μου χαμογελαει.... με κρατουσε αγκαλια της προαλλες και ενιωσα ομρφα. παλι θελω αγκαλια. θελω να νιωσω ομορφα - απο εκεινον. θελω να του μιλησω, να αγγιξω το χερι του και να περιεργαστω τις φλεβες του χεριου του μαζι με καθε κυτταρο που εγκυμονει ποθο και παθος. το δειλινο μας βρηκε και ειναι υπεροχο. το γκαρσονι φερνει γλυκο. θελω να δοκιμασω αλλα εχω σταματησει τη ζαχαρη. το ακριβο μεταξωτο μου προσωπειο βγαινει on stage.
αλλος ενας καφες. με περιμενει δυσκολο βραδυ. μοναχικο. αν με ηξερες λιγο. δεν θα ρωτουσες ποτε το γιατι. δεν θα χανοσουν. καθομαστε διπλα διπλα. θελω να αγγιξουν τα ποδια μας σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να ερθουμε πιο κοντα. ποσο πιο κοντα? ειμαστε διπλα διπλα σαν βιβλια σε ξυλινο ραφακι αλλωστε. υπαρχει χημεια και επικοινωνια αλλα δεν μιλαμε. ισως να ειναι ενταξει ετσι. αυτη η σιωπη ειναι ενταξει γιατι ολα οσα εχω πει ειναι αρκετα. γιατι δεν μπορουν δυο καρδιες να ερθουν πιο κοντα. το παγακι στον καφε γλυστραει. πεφτει στον πατο και σιγοφλερταρει με τους μικρους κοκκους καφε που εχουν εναποθεσει το κορμακι τους για ησυχια στον πατο. το παγακι πλακωνει. η επιθεση του παγου.
κοιταω βαθια μεσα στα ματια του και αναρωτιεμαι πως μυριζουν τα μαλλια του. μου λεει να με παει σπιτι. κανει κρυο και δεν κανει να περπατησω λεει. με προσεχει? θα ηθελα μια αγκαλια. να με κρατησεις λιγο μονο να νιωσω την καρδια σου. στο αυτοκινητο θελω να σου μιλησω αλλα ενας κομπος με σκοτωνει. μονο η μουσικη μου κανει αληθεια. θελω να σου πιασω το χερι και να σου ζητησω να παμε μια βολτα. μονοι. οι δυο μας. θελω να σου σφιξω το χερι. τι με εχει πιασει? ειναι αμηχανια. εδω το'χω να μιλησω. τι ειναι αυτος ο ηχος απο βιολια? θορυβος απο σκουπιδιαρικο - πιθανοτατα η μονη πολη στην ευρωπη με σκουπιδιαρικα στους δρομους το απογευμα. με συνεφερνει λιγο. δεν θελω τωρα πια. φοβος? ή αληθεια? λεω να ανεβεις αλλα θα πας σε μια φιλη. ισως μετα λες και μ'αφηνεις να σε κοιταζω. δεν ξερεις και αυτο που δεν ξερεις δεν μπορει να σε βλαψει. παρε με μαζι σου. σε φιλω.
περασα ενα ομορφο σαββατοκυριακο. αλλη μια κυριακη επεστρεψα στο σπιτι μονος με εφημεριδες. ειχαν τα νεα της ημερας. τα ναυαγια, τις καιρικες αλλαγες, τα νεα του χρηματιστηριου. χλωμο το μελλον. διαδικαστικα και παραμελημενα. οι λεξεις μικρα σουσαμια, σκορπισμενα.
No comments:
Post a Comment