sans frontiers

Η συναντηση απλη, χωρις ονομα, χωρις περιπλοκες, ανεπαφη απο τις δυσκολιες της καθημερινοτητας αφου ειχε προηγηθει ηδη μια βιβλικη καταστροφη στο γραφειο. Τις τελευταιες μερες, ολοενα και περισσοτερες καταστροφες τυγχαινουν - "... κατι προεκυψε...". Το απογευματακι ξεκινησε να γλυκαινει, να ισορροπει μεταξυ κουρασης και αμαρτιας αφου οι πλειστοι ετρεχαν δεξια αριστερα να προλαβουν τις τελευταιες δουλειες τους αλλα και να πνιξουν τον πονο τους σ'ενα ποτηρι κρασι. Καποτε ητανε ενα κρασι, μια θαλασσα και ενα αγορι. Τωρα κυριαρχει η μεθη του μεσονυχτιου, η αλκοολη που ρεει σαν ωκεανος και τα αγορια που σε περιτριγυριζουν με απαθεια. Ο Ν. μου ειχε μιλησει γι'αυτον, ο συναγωνισμος της καθημερινοτητας με το εξαιρετο υλικο της ανθρωπιας εγιναν ενα. Το δρομακι που μας οδηγησε στο διαβα του, ενα στενοσοκακο με μικρες αποτυπωσεις ρουτινας. Η γευση της νυκτας παρουσα οπως παντα - ενα βραδυ γεματο μυρωδιες απο γυραδικα, σακουλες και χαρτοπετσετες στο δρομο, μια ανεπαναληπτη συναυλια ερωτισμου που οδηγει στα υπογεια που ειναι η θεα. Τα υπογεια μαγαζια οπου η ομορφια του να φλερταρεις, να αγγιζεις και να χαιδευεις αυρες εχει μεταλλαχτει σε ασχημια, βρωμια και κακοσμια. Καθως κατεβαζω το χερι μου με το τσιγαρο με φωναζει μια φωνη, απαγγελει το ονομα μου με το χαρακτηριστικο μελωδικο του τροπο. Δυο ξενοι σ'ενα καφε, κανουν χειραψια και χαμογελανε ευγενικα. Τα ματια στρεφουν το βλεμμα τους προς το τσιγαρο που σιγοκαιει - μια ορδη καπνου αγκαλιαζει το χερι μου και το περικλειει σαν χειροπεδες. Η επαφη αμεση. Το χερι του ζεστο και σταθερο. Δεν ειναι η δυναμη της χειραψιας αλλα και το ζεστο χερι, δεν ειναι ιδρωμενο, διστακτικο αλλα πολυ σταθερο και εξηγημενο. Αμεσως σου εμπνεει μια εμπιστοσυνη. Οι καληνυχτες εκδηλωθηκαν και το αργοτερο σ'ενα δεκαλεπτο χαζευα τις απεναντι βιτρινες και εψαχνα απεγνωσμενα για την επομενη μου εμφανιση. Το μυαλο μου ομως, σαστισε, σταματησε για λιγο και εκδηλωσε σημεια προηγουμενης εμπειριας - μιας συναντησης που κατι μου ψιθυριζε στο αυτι. Καποια υπογεια φωνη ελεγε οτι σε μια αλλη στιγμη εμεις οι δυο ειχαμε γνωριστει - οτι ειχαμε ενα κοινο σημειο.

Ολα πανακριβα. Οι τιμες και το ζαχαρο μου στις ιδιες αξιες. Ανελεητο παιχνιδι του ευρω μεσα απο δολοπλοκιες των υστερικων καταστηματαρχων - η δοση του αυτοκινητου σου το παντελονι μου. Το ξενοδοχειο μου το φαγητο μιας βδομαδας για σενα. Κατηφορισαμε προς "Χρυσοψαρο", η μυρωδια της κουζινας της Δ. μας τραβαει εκει τις περισσοτερες Παρασκευες. Θα ειχαμε παρεα και εγω χαρηκα πολυ. Αν ειναι κατι που επιταγχυνει το χαμογελο μου, αυτο ειναι σιγουρα μια νεα γνωριμια, ενας εξαιρετος ανθρωπος, μια ηρεμη δυναμη. Κανοντας τη στροφη τον ειδα απο μακρυα να χαμογελα - να αιωρειται αγαλι αγαλι πανω απο το δρομο τον πεζων, σαν κοινος θνητος αλλης εποχης. Δεν δυναμαι να τοποθετησω την ομορφια της αυρας του προς αποφυγην παρεξηγησεως - γινομαι ανελεητα ρομαντικος στις περιγραφες μου. Η Δ. μας καλωσορισε οπως παντα, με ενα χαμογελο, με φιλι ακομη αυτη τη φορα - οι αυρες ταξιδευουν και γινονται ενα. Βλεπω μια γατα να κρεμμεται απο το κλημα και να ταλαντευεται με αυτοπεποιθηση ωσαν το Ταρζαν. Αμεσως η κουβεντα περιστρεφεται γυρω απο τα ατομα μας, ενα προκαταρτικο ερωτικο παιχνιδι μιας πρωτης συναντησης οπου η Δ. γνωριζει το Θ. και εγω γνωριζω το μεγαλειο. Μεγαλωνοντας, ηθελα παντα να βοηθησω τον κοσμο - ενα σπουργιτι με κομμενο το φτερο, ενα ζευγαρι ματια που σε κοιταν κουρασμενα και νηστικα, ενας παππους στην εντατικη και μετα στο νεκροταφειο. Η ροη των γεγονοτων στο μυαλο μου εχει καποια αξια, στον προλογο μου την χανει λιγο αλλα μετα ξεσηκωνεται και θεριευει. Στις συζητησεις στο σχολειο ετοιμος να υπερασπισω δικαιωματα και μειονοτητες - χαζα ανεκδοτα που μειωναν τους διπλα μου, μου εφερναν δυσαρεσκεια και αναστατωση. Ο Θ. χαμογελασε ενα γλυκο χαμογελο, ανεπνεε τον αερα και μαζι του εισεπνεε τις μυρωδιες της κουζινας της Δ. και το κλημα ειχε γυρει απο πανω μας. Επεσε το γατι, ειχε πολυ υπερηφανεια φαινεται. Δεν μου εκανε εντυπωση που μου αρεσε ο Θ. Δεν θα προσδιορισω το πως μου αρεσε - δεν θα το τοποθετησω και πανω απ'ολα δεν θα το μετρησω. Η συζητηση μακραινει - μιλαμε για το εργο του, τη δουλεια μου, τη ζωη εκει μακρυα στη χωρα τη ξενη που ητανε τοσους μηνες. Το ζηλευω αυτο που εχει κανει - θελω να το κανω και εγω, μαζι του αν γινεται, με τοσους αλλους σαν κι'αυτον που χαρακτηριζουν ενα αλλο ειδος. Σιγουρα προς εξαφανιση... Ρομαντικος? Κυνικος? Ανελπιστα ιδεαλιστης και πανω απ'ολα αλτρουιστης? Μου κανει εντυπωση η ηρεμια του - ακομη και μετα την επιστροφη του στη ζουγκλα.

Περπατησαμε προς ενα καφε - ειδαμε κοσμο και χαιρετησαμε γνωστους. Μεθυσμενοι απο τη συζητηση, κοιταχτηκαμε στα ματια, στη ψυχη και μιλησαμε για πολλα. Με αγγιξε - με εκανε να ιδρωσω στις παλαμες, να κτυπησω δεκα φορες πιο δυνατα και πιο εντονα την καρδια. Και ολα αυτα γιατι μ'αρεσουν οι ωραιοι ανθρωποι. Ανθρωποι που ειναι τοσο ελευθεροι που κανενα παθος ή κανενας ποθος δεν τους κραταει στη γη. Τα ποδια τους μπορει να αγγιζουν το πατωμα αλλα το μυαλο και η καρδια ειναι ψηλα - σχεδον τιτιβιζει με τα πουλια. Ειναι το χαμογελο ενος παιδιου - ειναι η αθωοτητα και η αγνοτητα ενος παιδιου. Αν ηταν νερο, θα ηταν κρυσταλλινο, θα ηταν γαργαρο και δυνατο. Δυνατο αλλα ησυχο - σιωπηλο αν γινεται. Η δροσια του ειναι απεριγραπτη - οταν σ'ενα κοσμο τοσο βρωμικο και κατασταλαγμενο στο σκουπιδι, βρισκεις κατι τοσο καθαρο. Ενας ανθρωπος χωρις συνορα!

Δυστυχως ξερω την ασχημια της ζωης - την ασχημια που μπορει να περιβαλει και ενα τετοιο ανθρωπο. Ισως να εχει περιβαλει και εμενα το ιδιο ακριβως κακο - μια μερα, ενα μηνα, εξη μηνες. Ισοβια. Ειναι εκει και το ξερω, δεν με καθιστα υπευθυνο, ουτε υπολογο αλλα παρων. Ημουνα και εγω σ'εκεινο το δωματιο ξενοδοχειου. Ημουνα και εγω σ'εκεινο το bar. Με κοιταει και λεμε καληνυχτα. Δοξα τω Θεω για τετοιους ανθρωπους.