Ο μονολογος του πριγκηπα

Μονολογος ενος συλλεκτη αναμνησεων. Ενα κειμενο που δεν θελησα να γραψω αλλα τις σκεψεις ποιος τις κουμανταρει; Αναμεσα σε φυλλα πρασινα και αμμουδιες καταξανθες, εγινα ενα με την αναμνηση της στιγμης και σκεφτηκα το αυριο. Μακρυα και διπλα συναμα, εισαι εκει και μυριζω το χθες. Μου μιλαει ο ανθρωπος και ακουω ηχους και σιωπη, γινομαι ενα φωτογραφικο καλενταρι και καταγραφω τα παντα - εικονα, ηχος, αρωμα και γοητεια. Ομορφια και ελλειψη αναμεσα σε πυκνες γαρυφαλιες που εχουν φυτευτει και μεγαλωσει. Απλωνω το χερι, κραταω το κινητο και σε βλεπω ξανα και ξανα, εχεις το χαμογελο του αγγελου, αυτου που θα με προσεχει μια ζωη. Κανε μου μια χαρη - παρε ενα σημειωματαριο και κατεγραψε τις σκεψεις σου - τις αδυναμιες σου. Εγω το κανω για σενα, για μας. Υπαρχει αυτο; Παιζει κατι τετοιο ή γινομαι γραφικος; Μην με αφησεις να το μαθω μονος μου, δειξε μου το δρομο και κρατησε μου το φαναρακι. Απαγορευτικο ειναι σχεδον, ενοχο και αλυπητα βαναυσο αλλα με μαθαινεις πραγματα και μ'αρεσει να μεγαλωνω. Καποιος σημερα μου ειπε οτι το αξιζω και εγω, ο καθενας μας αξιζει την αγαπη. Ελπιζω το αυριο να ξημερωσε γαλανο, φωτεινο και πανεμορφο σαν τα ματια σου. Διαβαζω σημερα αποσπασματικα καποια μηνυματα, βουρκωνω και αναμενω. Ζω. Ηρθε αισιως και με τυλιξε μια παραλια, με την ολοξανθη αμμουδια και το λαμπυριζοντα οριζοντα της. Στρασακια και πυγολαμπιδες, η ομορφια του κοσμου τυλιγμενη σε ενα χαμογελο, ενα βλεμμα. Θεε μου, μονολογω. Ευτυχως, με Ε κεφαλαιο το ακους και εσυ.

Υπερβολη αναμεσα στην αυλη των βασιλιαδων που εχουν πεθανει και του πριγκηπα που θα βασιλευσει. Εισαι χαμογελαστος και δειχνεις γεματος - ελπιζω πως θα επιστρεψεις και με δεις καθαρα, αληθινα. Επιτελους, τελειωνει αυτη η βδομαδα, γεματη ονειρα και αγωνια που ξεζουμισε το εσωτερικο και αφησε να χασκει το μυαλο. Ελα και αγκαλιασε με, κανε με να δω το ηλιοβασιλεμα, τοσα και τοσα περασαν απαρατηρητα. Κριμα να χανουμε τα ηλιοβασιλεματα, σου θυμιζει πως κατι που τελειωνει τοσο ομορφα δεν μπορει παρα μονο να ξεκινησει παλι απο την αρχη με την ιδια δυναμη και ομορφια - δεν τελειωνει τιποτα, γινεται ουσια, ενεργεια και παθος και μεταδιδεται σαν ιος. Δωσε το χαμογελο σου στα χειλη μου, ασε το ονειρο να γινει θαυμα και κρατησε με. Δουλευω μεχρι αργα και αγγιζω το στηθος, εκει που ποναει το παθος σου. Τι νυχτα Θεε μου, γεματη αστερια και Θεους του Ολυμπου, γιασεμι και καστανο μελι κανουν χορο για παρτυ μας. Χορευουν οι κορδελες και τα στεφανια, μια υπεροχη ανοιξη και ενας καταπληκτικος ουρανος μας περιμενουν. Ασε το παρελθον να γινει μελλον μας και κλεισε τα ματια, το ξερω οτι το θες και εσυ. Μιλαω με τον παππου, του λεω να σε προσεχει και να σε φερει συντομα πισω, να σε βαλει σε θρονο και να σε στεψει βασιλια. Μου! Ειμαι εδω και εισαι εκει.

Μυριζει ακομη το μπουμπουκι που εκοψα χθες, ειναι λευκο και θυμιζει εκεινο το βραδυ, το πρωτο Φιλι, το πρωτο φεγγαρι μου τρεμοπαιζε και κρατουσε τσιλιες. Αν η Madame Butterfly λουζοτανε με μπουμπουκια αμυγδαλιας, εγω βλεπω να πετανε χιλια μυρια ανθη γυρω μου και να με κλεινουν στο σωμα τους. Σκεφτηκα το ονειρο μου, χθες το βραδυ αναμεσα στη μεθη και την αγωνια ηρθες και με βρηκες. Ενα εξοχικο καπου μακρυα, κοσμος χαμογελαστος και γεματος ενεργεια τιτιβιζει γυρω μας. Ανταλλαζουμε ματιες αλλα δεν αισθανομαι τη ματια σου να με ακολουθει, να με προσεχει οπως εχω επιθυμησει. Ειναι νωρις ακομα, δεν θα πουμε κατι και αισθανομαι θλιψη. Η μητερα σου, μια γυναικα με φλογα με προσεγγιζει, καθεται διπλα μου και μου μιλαει για ενεργεια, για παθος.

"... δεν εχει σημασια με ποιον εισαι, σημασια εχει η ενεργεια τους.."

Εισαι διπλα μου και μου χαριζεις ενα φιλι στο μαγουλο, με κοιτας στα ματια και αναπνεω την ομορφια σου. Πνιγομαι και ξυπναω, ηταν ενα ομορφο ονειρο αλλα ξανακοιμαμαι. Ζησε μαζι μου το παραμυθι και κανε τον ουρανο πιο γαλανο. Ανεμελη η φυση γυρω μου, μεσα μου βραζω και κοχλαζω σαν λαβα που σε περιμενει. Η στιγμη που μας ενωνει ειναι μια κλωστη....