Μεσημερι εν Αθηναι και εγω ετοιμαζομαι. Στελνω απεγνωσμενα ενα μηνυμα, γαληνευω τη διψα μου μ'ενα κρυο αναψυκτικο και ελεγχω τα παραθυρα. Παραθυρα ερμητικα κλειστα ετσι ακριβως οπως το ηθελες. Κοιταζω γυρω μου και αναρωτιεμαι τι λειπει. Κοιταζω γυρω μου και δεν θελω να φυγω αλλα αντιθετως θελω να δραπετευσω μαζι σου στη μακρινη Βραζιλια. Θελω να σκισω το εισιτηριο μου, χαρτακια εκτακτως ερριμενα στο τραπεζι της κουζινας και οι θυμησες της νυχτας παιδευουν το ανυπομονο μυαλο μου. Με κρατουσες αγκαλια και ανεπνεες αργα, σταθερα σαν κουρασμενος εργατης υφαντουργειου. Μαχομενος με κλωστες μερικες φορες μπερδευοσουνα, μερικες φορες εχανες τα δαχτυλα σου στα καρουλια και επλαθες ομορφες εικονες με ροδα και ιπποτες. Σε κρατουσα αγκαλια και με κοιτουσες, το ξερω θα σου λειψω αλλα πρεπει να κανουμε υπομονη. Εσυ μου εχεις ηδη λειψει, κι'ας μην εχεις φυγει ακομη. Σου χαιδευω τα μαλλια και σκεφτομαι την καθημερινοτητα που μας στερει τη χαρα, την ενταση, το γελιο, τον ερωτα, τη ψυχη και το σωμα. Μου μιλησες ανοιχτα, γενναιοδωρα, εθελοντικα και καυστικα. Τα χαρτακια, μικρα σπορια στον ανεμο, το εισιτηριο φωναζει να το σκισω και να το φυσηξω στον ανεμο. Παρε με μαζι σου, ειμαι εδω και δεν θα φυγω μεχρι να με παρεις μαζι σου.
Καναμε ερωτα, για αλλη μια φορα με κοιτουσες στα ματια, για αλλη μια φορα με κρατουσες απο το χερι. Καναμε ερωτα και φιλιομασταν σαν αγριμια, σαν φυλακισμενοι που εχουν να ειδωθουν μηνες, χρονια, αιωνες... Με κρατουσες απο το χερι, μου εδειχνες το δρομο και με εστειλες στον ουρανο. Επιβατης σε ενα χαρτινο καραβακι, κραταω στο χερι το σκισμενο εισιτηριο και μου κουνας το μαντηλι. Το αερακι, μου φυσαει την ανασα ποτε δεξια ποτε αριστερα. Ειναι βαρια η ανασα μου, γεματη στομαχικη ανησυχια και επιχειλια ανυπομονησια. Πλενουμε τα προσωπα μας γρηγορα γρηγορα και ξεκιναμε την αντιστροφη μετρηση... Till the next time my darling....
Εφυγες και ειμαι εδω. Εισαι εκει και ειμαι μονος. Γυρνα γρηγορα πισω, σε θελω κατι ακομη. Οπως καθε βραδυ, καθε μερα, καθε πρωινο... Εισαι μοναδικος και ειμαι εγω. Εχεις ματια γλυκα σαν καρπουζι του Αυγουστου, μυριζω τη θαλασσα και το αντηλιακο, εισαι και εσυ εκει και μου χαιδευεις την κοιλια. Πολυ μ'αρεσει οταν το κανεις αυτο. Ασε τον ηλιο να μας καψει, οι κλωστες του παρελθοντος πρεπει να κοπουν, το νησι μας περιμενει. Θελω να σου φτιαξω ενα καφε, δυο συν δυο οπως λες... Στο μπαλκονι φυσαει το αερακι, περνει μαζι του το εισιτηριο και τις κακες σκεψεις. Μαστιγια στο νου, καρφια και αγκαθια στη σκεψη... Ασε με να κανω λαθη. Απλα οχι αυτο το λαθος!
To the future, my love.
No comments:
Post a Comment