Ξημερωματα γιορτης

Κυριακη παλι μα καθολου σαν ολες τις αλλες, διαφορετικη καιρικα και συναισθηματικα. Το πρωινο ξεκινησε τεμπελικα στο ματι μου, στο κορμι μου που νοσταλγουσε το χαδι και το φιλι. Ξεσηκωθηκα, πεταξα τα σκεπασματα και εβαλα καφε. Ο καιρος υπηρξε ιδιοτροπος αυτη τη βδομαδα, σχεδον σαν ενα κακομαθημενο σχολιαροπαιδο που παιζει στα δαχτυλα του τη δασκαλα του. Παιζει και με μας, αφηνει να νοηθει οτι θα βρεξει, φυσαει εξω και εγω σκεφτομαι το φιλι του. Εκεινα τα ματια που σβηνουν ολες μου τις εγνοιες και ολα τα αλλα, τα μικρα και τα ασημαντα. Επιστρεφει το βραδυ απο μια μακρυνη εκδρομη. Μια εκδρομη που μας χωρισε για ενα βραδυ και ελπιζω να μην επαναληφθει - θελω να ζησω αυτο το παραμυθι, να το ξεσκεπασω και να το γευτω οπως τοτε που ανοιγα το ψυγειο και εβγαζα το ρυζογαλο που ειχε φτιαξει η γιαγια. Με επιθυμια, λαιμαργια, πεινασμενο και ανελεητα αχορταγο. Τον πεθυμησα πολυ, τον εχω στο νου σαν screensaver, a life saver ισως που ηρθε να ξυπνησει την κοιμωμενη μου καρδια.

Το βραδυ γιορταζει ο Δ. τα γενεθλια του. Μας εχει καλεσει για ποτα, για αλκοολη που ξεπλενει ολα τα αμαρτηματα και δημιουργει αλλα τοσα. Ιδανικο σκηνικο, περασμα σ'ενα μικροκοσμο το μπαρακι αυτο ειναι ενα σωσιβιο για ολους τους ρομαντικους αλλα και κυνικους αυτης της εποχης. Ολοι μαζι σ'ενα μπλεντερ με φρουτα, χυμους, φρεσκιες μυρωδιες ανοιξης και γλυκο αερακι που παιζει αμαρτωλα με τη σκεψη. Μου θυμιζει εκεινο το μπαλκονι που ειπιαμε την πρωτη μας μπυρα μαζι. Θελω να πιω μπυρες μαζι του για μια ζωη. Τον εχω πεθυμησει και some strangers in the night become lovers for a night. For a lifetime perhaps. Μου υπενθιμιζει οτι θελει να περασω απο το σπιτι του - ειναι αθεραπευτα ρομαντικος και κανει τα παντα γυρω μου να ανθιζουν, να μοσχοβολανε με insence απο το μακρυνο Θιβετ, το απορρητο γινεται ενα με το μυστικο μας και το βραδυ αγκαλιαζει την μυρωδια του gin. Ο Δ. σβηνει τα ροζ κερακια του και απολαμβανει για αλλη μια φορα το γλυκο χαμογελο του συντροφου του - my heart belongs to daddy, οι νοτες γινονται κυμματα και παρασερνουν την ωρα και το φεγγαρι. Ενα κομματι τουρτα και ενα δρομο μετα φτανω στο 8, εκει που ενωθηκα για πρωτη φορα με αυτη την επιθυμια να ζησω μια ζωη παραμυθι. Κτυπαω και ανοιγει την κατω πορτα - ιδρωνω απο αγωνια και εξιστορω στο μυαλο και στη ψυχη την πρωτη συναντηση μας, θελοντας να ξαναζησω την ομορφια. Αποψε η ομορφια και η επιθυμια γινονται ενα, τα ματια του καμβαδες ετοιμοι για πινελιες, ιστοριες που με βολταρουν σε ομορφα παρτερια και ξεχασμενες παραλιες με γλαρους να φωναζουν. Χιονια πεφτουν, εποχες περνανε και ερχεται η ανοιξη, μυριζει λουλουδια και μοσχοβολαει ο ερωτας.

Βγαινω απο το ασανσερ και κοιταω την πορτα του, ενα μπουκετο τριανταφυλλα με κοιταζουν και φωναζουν ευτυχια. Η χαρα παλι αναστατωνει το καθε μου κυτταρο, σχεδον ανακατευει τη ψυχη και την επανατοποθετει. Τα αρπαζω λαιμαργα και τα μυριζω, θελοντας να τον κανω δικο μου για παντα. Το αβεβαιο και επιφοβο "παντα" που με συναρπαζει με τον ανθρωπο αυτο διπλα μου. Η μονιμοτητα της στιγμης παγιωνει το καθε μου συναισθημα για τον τοσο ρομαντικο αυτο ανθρωπο και αναγεννησιακα στοιχειωνει το χαμογελο μου. Ειμαι χαμογελαστος οταν μου ανοιγει την πορτα και μου χαριζει ενα φιλι δροσερο, ενα φιλι με γευση απο κουραση και ενοχες που παρολες τις δυσκολιες του εχει μια γλυκια γευση φρουκτοζης, μανγκο και φραουλα - δροσερα αναψυκτικα με παγακια να πλεουν σαν ερωτευμενα διπλα διπλα. Ειμαι ευτιχισμενος στην αγκαλια του για καποιες ομορφες στιγμες, με αφηνει να το χαρω και να το μυρισω, ολες μου οι αισθησεις εστιαζουν στο γεγονος οτι η καρδια κτυπαει ανυπομονα και ατιθασα, δηλωνει ενα ομορφο παραμυθι με χρυσοψαρα που κολυμπουν δεξια αριστερα ανεμελα. Το σπιτι λιτο οπως παντα, συμμορφωμενο με τον ηχο και το φως, σχεδιασμενο ετσι ωστε να προσφερει αγαπη και τρυφεροτητα. Μια ανακωχη απο την ενοχη και ενα διαλειμμα απο την καθημερινοτητα ζωγραφιζουν το χαμογελο στα χειλη μας και κοιταζομαστε σαν παλαβα, σαν δυο πιτσιρικια σ'ενα ζαχαροπλαστειο. Η αδρεναλινη ζηταει ρεστα καθως ρεει ατημελητη και επιπολαια στον οργανισμο μου που σχεδον ασφυκτιει απο την ενταση της ομορφιας αυτου του ανθρωπου. Τον ταιζω λιγη τουρτα με το δακτυλο μου, του δινω γλυκο οπως εχει δωσει αυτος ζωη στη φαντασια μου αυτες τις μερες. Γλυφει παθιασμενα το δακτυλο μου αλλα και προσεκτικα να μην υπερβει το οριο ταχυτητας. Ειναι προσεκτικος οδηγος αποψε.

"...δεν θα διαβασεις την καρτα...;"

Τι το'θελα; Γιατι υπακουσα τυφλα αυτη την προτροπη του. Ευχες για ενα μελλον με εναν ερωτα πληρες, εναν ερωτα με τοκους, οσο δινεις τοσα περισσοτερα θα παρεις. Αυτος σκιαγραφει μια εικονα στο μυαλο μου, την εικονα του με αλλα λογια και δεν ξερει ποσο με πληγωνει αυτο - δηλωνει την αγαπη του αλλα μου την στερει αμεσως, υπογραφει το συμβολαιο και μετα το σκιζει. Ειναι τοσο γλυκος ομως που με περνει αγκαλια και με φιλαει. Μου θυμιζει τοτε στο δημοτικο που ξεχασα τα λογια μου επι σκηνης, με δακρυα στα ματια ετρεξα να φυγω αλλα η δασκαλα μου με εσωσε απο την κατηφορα. Με αγκαλιαζει και γινομαι ανεμος, ελευθερος και ανησυχος, δυνατος και αυθορμητος. Του φιλαω το λαιμο και με φιλαει ξανα και ξανα. Μου δινει ζωη και με πιανει το παραπονο που δεν ειναι ευκολο να του πω αυτα που θελω, αυτα που ποθω.

Φευγω κυνηγημενος απο συναισθηματα πρωτογνωρα. Απογοητευση που φυτρωνει μεσα στην καρδια, αγχος που παγωνει το στομαχι και με ιλιγγιωδης ρυθμους το ξετρελλαινει στους χορους και στα πανηγυρια. Ενα rollercoaster τρομου, μπαινω στο τουνελ και ταξιδευω μεχρι την κορυφη και πισω. Υποσχομαι στον ευατο μου να μην γυρισω πισω, θελω να του δωσω αλλο ενα φιλι, ενα τελευταιο φιλι ισως για το γαμωτο. Ο οδηγος ταξι με αναλαμβανει στο αυτοκινητο του, δινοντας μου προσχημα να μην γυρισω πισω, με πρηζει για την ονομαστικη μας γιορτη και με ρωταει που παω τα "ομορφα λουλουδια". Τα ομορφα λουλουδια ειναι απο το αγορι του 8 . Κουβαλαω τη φλογερα και τη γκλιτσα μαζι με τα ομορφα ροδα. Μια ανελπιστα ανισορροπη εικονα, με πινελιες ομορφιας και γοητειας μιας βραδυας χωρις τελος.


Το χρονομετρο σταματαει στην οδο των λουλουδιων και μετραει 4-5 ευρω. Παιρνω ρεστα απο το κακοδιπλωμενο δεκαρικο και τρεχω σπιτι. Κλεινω την πορτα πισω μου και κλεινω τα ματια. Ματαια ομως, η εικονα ειναι εκει. Η βροχη κτυπαει στο τζαμι, ο ανεμος δυναμωνει και γινεται εχθρικος, καχυποπτα βαναυσος. Με ποναει. Με βασανιζει αλλα με εχει περικλεισει με ερωτα και σαν αγριμι γλυφω τις πληγες μου. Κανω αυτο που ξερω να κανω καλα. Σταγονες, μεγαλες μικρες και δυσκολες.

Μετραω....
Ενα... δυο... τρια... τεσσερα