Λεπιδοπτερα

Η μερα ηταν γεματη παλι, γεματη αναμνησεις, καφεδες, πεταλουδες λευκες, διακοπες στο κινητο και ισκιους απο πλατανια στην οδο της σαλατερι. Περπατωντας στο δρομο της μεγαλης οδου αντιλαμβανομαι το ποσο ηρεμος ειμαι σε σχεση με χθες το βραδυ, αναπαυλα αραγε ή ενδιαμεση λυση? Θα τον δω σε λιγο, η σιωπη και το χαμογελο συναναστρεφονται με το συναισθημα, ξεπροβαλλει η επιθυμια και το παντρεμα του ποθου με την επικοινωνια μιλανε για ατελειωτα ταξιδια αναψυχης. Ταξιδια που εκανε το μυαλο μου τα ξημερωτα στην μπαλκονοπορτα εκει που περιμενα να επιστρεψει, ονειρα τα οποια σκιαγραφουν την ουσια του, το ομορφο του βλεμμα και την γοητεια του μυαλου του. Ενα γκραφιτι στο δρομο, μια συλλογη απο μηνυματα και μια ριζα πλατυφυλλο δυοσμο απο το παρτερι. Ειναι για την μυρωδια του, κανω τα παντα για την αταξια των πραγματων και θελω να διατηρηθει αυτη η μερα στην καρδια. Ειναι δυσκολη μερα και για τους δυο - θελω να πω πολλα και λεω αλλα. Ισως και αυτος το ιδιο.

Η συναντηση οπως παντα στην ωρα της, η ανταλλαγη των φιλιων φερνει τα μαγουλα κοντα, η αναπνοη μια ανασα δεντρολιβανο και λεβαντα με ταξιδευει στη χωρα των θαυματων. Ειναι θαυμασιο αυτο που μου συμβαινει και θαυμα που υπαρχει στο δρομο μου. Ο καιρος εχει ζεστανει ξαφνικα και υποφερει κατω απο το παντελονι του, ειναι τοσο ομορφος σημερα, εχει διακρισεις και πεταει παρολο που η καρδουλα του παλλεται δαιμονισμενα και το κορμι εχει σακατευτει προσφατως. Η ουσια συνανταει τη γλυκυτητα της στιγμης και αναδυεται σαν ξωτικο απο τα νηφαλια νερα της ερωτικης αυτης συναυλιας. Μιλαμε, χαμογελαμε και περπαταμε προς την Ε. Ζητησε να με γνωρισει immédiatement. Ειναι ομορφο το μονοπατι της αναζητησης, της επιλογης, της οριστικης και αμετακλητης μετουσιωσης αυτου του συναισθηματος σε αληθινο και αλανθαστο. Περναω απο οδους που δεν εχω ποτε περπατησει, διανυω μια φαση οπου με αναζητει το ομορφο και το ακολουθω σ'ενα χορο με μεταξωτες κορδελες και ηλιολουστα πρωινα. Εχω μια αισθηση οτι αυτο καπου οδηγει, κανε Θεε μου να ειναι αληθεια, να ευδοκιμησει και να δεσει σαν γλυκο, σαν μαρμελαδα φραουλας με τους γλυκεις τονους ζαχαρης, την οξυτητα του λεμονιου και το απειρο κοκκινο χρωμα. Τελικα η καφεινη μας οδηγει στο χωρο οπου συναντηθηκαμε πρωτη φορα, σ'εναν "αλλο κοσμο", σ'ενα μαγικο βραδυ οπου προσεξαμε ο ενας τον αλλο. Κατω απο τα πρασινα που μας περικλειουν, καθομαστε και αναπαυομαστε απο τη ζεστη, την υγρασια που μαστιγωνει τα προσωπα μας σε μορφη ιδρωτα και κατρακυλαει στο μετωπο. Δροσιζομαστε με ενα ποτηρι νερο και σκεφτομαι ποσο ομορφο θα ητανε αυτο το πρωινο αν ηταν ολοδικο μας, αν δεν το ειχε ραπισει το μελλον, οι αιθερες και η απουσια μιας επιλογης. Βασανιζομαι απο το διλημμα, θελω να του πιασω το χερι και να το φερω γυρω απο το λαιμο μου, να κρατησει το κεφαλι μου στα χερια του, να ακουσει τις νοτες μου να παλλονται μεσα απο το λαρυγγι μου. Τον ποθω παρολο που ειναι πολυ πρωι και νυσταζω. Θαυμα ειναι που κοιμηθηκα, θαυμα που εσβησα το τσιγαρο. Μου φαινεται πως περναμε τις ωρες μας τοσο καλα μαζι, ειναι ομορφο, ειναι ανεκτιμητο. Για ολα τα αλλα υπαρχει "γνωστη πιστωτικη". Με ξαφνιαζει παλι, με τις ιδεες του, το λογο του, τα ματια του και συνειδητοποιω ποσο θελω να συνυπαρξω.

Καποιες γουλιες καφεινη μετα μεταφερομαστε σε ποιο δροσερο κλιμα, σχεδον νεουρκεζικο φοντο με πινελιες παριζιανικες και καθομαστε να γευματισουμε. Διαβαζω τα χειλη του, σε μια φαση τα απαθανατιζω με τα ματια μου και κραταω γερα την εικονα για λιγο. Σκεφτομαι πως θα ηταν να ειμασταν εδω υπο κανονικες συνθηκες, κατω απο το φως του ηλιου και της πραγματικοτητας. Θα ημουν υπερηφανος. Θα ηθελα να τον συστησω στους φιλους μου. Να γυρισω να κοιταξω την κυρια που μας θυμιζει καποια ηθοποιο και να της δηλωσω οτι ειμαστε μαζι. Πιθανοτατα αυτη να με λοξοκοιταξει, πιθανοτατα και οχι. Ισως... Μπορει. Ελπιδα για μενα σημαινει ζω, εχω μεσα μου τη φλογα και τη ζω, ειναι κατι μεταξυ της στιγμης και του αυριο. Εκεινος αναλαμβανει το μενου, δηλωνει αρεσκειες και μου αρεσει αυτο. Θελω να τα μαθω ολα. Τον τελευταιο καιρο ειμαι σαν σφουγγαρι, θελω να τα μαθω και να τα χρησιμοποιησω. Ισως. Μπορει... Η σαλατα πλουσια και μου επαναφερει την κοσμοπολιτικη λεωφορο ενος αλλου νησιου καπου απεναντι στον Ατλαντικο. Χαιρομαι που με ταξιδευει τοσο αυτος ο ανθρωπος, ειναι το ταξιδιωτικο μου γραφειο και το εισιτηριο μου μαζι. Μου δινει την ευκαιρια και το μεσο. Το κρασακι λευκο και δροσερο, λιγο πιο γλυκο παρα ξηρο, καπως ανανεωμενο και οχι τοσο δρυινο. Ειναι ομορφες οι στιγμες αυτες και με κοιταει με την καρδια, καπως ετσι με εχει σκλαβωσει, πιστευω πως βλεπει με την καρδια χωρις να χασει το βλεμμα της πραγματικοτητας παρολο που τελευταια δεν το βλεπει ετσι ο ιδιος. Εχουμε χαθει στη στιγμη και μου προσφερει ενα μαρουλακι, ειμαστε περιτριγυρισμενοι απο κοσμο, αναμνησεις δικες μας, ολοδικες μας και να'σου και το χαμογελο. Ενα χειροκροτημα παρακαλω στον ερωτα (there I said it) και στην απειρη ομορφια που δινουμε ο ενας στον αλλο. Ειμαστε καλα. Βολταρει και ο Γ. Ειναι ενας γλυκυτατος ανθρωπος, εχει ομορφα ματια (ο δικος μου καθρεφτης της ψυχης). Ειναι φιλοι εδω και χρονια και εχουν δοκιμαστει σε διαφορα, σε πολλα εχουν πετυχει και ειναι ομορφη σχεση. Ο Γ. πιστευω με συμπαθει, ελπιζω πως με συμπαθει, νιωθω σχεδον συμμαχικα και μ'αρεσει αυτο το παραλογο παιχνιδι στο μυαλο μου. Ας ειναι καλα...

Ολοενα και λιγοστευει ο χρονος, νιωθω σαν και αυτα τα περιεργα αντικειμενα με την αμμο που ρεει και εξαφανιζει το χρονο, τα δευτερολεπτα και την ικανοποιηση που ενιωθα τις τελευταιες μερες. Γιατι αραγε να χρειαζεται ενας δευτερος ανθρωπος για να μας κανει να δουμε τη ζωη πιο ομορφη? Ειναι καποιοι κυνικοι που θα ελεγαν οτι δεν εχει να κανει με τους αλλους παρα μονο με τον Ευατο μας. Εγω τις περισσοτερες φορες διαφωνω, δεν εχει να κανει με την ομορφια του ευατου ή την ομορφια που εσυ θελεις να δωσεις, εχει να κανει με την απεριοριστη ομορφια ενος ανθρωπου που σου επιτρεπει να τη δεις μεσα απο τα ματια του. Και στην προκειμενη περιπτωση αυτα τα ματια ειναι επικινδυνα. Ειναι ονειρο. Εχει να κανει με το σκιρτημα στην καρδια, το βαδισμα σου προς τη δουλεια και το ανεπαναληπτο τραγουδι στο μπανιο. Ειναι η ομορφια του αλλου καθρεπτισμα του ευατου ή μηπως αλληλεπιδραση ουσιων που εξελισσονται σε πετυχημενη εξισωση και δυναμικη επικοινωνια? Περναμε απο ενα supermarket, κανουμε τα ψωνια του και αναλογιζομαι το μελλον, με ερεθιζει η ιδεα του να το κανουμε πιο συχνα, να τον εχω να μου τσιμπαει τον κωλο και να θελει να μου αγοραζει σοκολατα. Ειναι ενα συναισθημα πατρικο, παρολα αυτα πολυ ερωτικο, προσφερει απλετο το φως του που με αγκαλιαζει πιθανοτατα για τελευταια φορα. Ας μην ειναι ετσι Θεε μου...

Δεν τελειωνουν ετσι, οι ζωες των ανθρωπων.....

Θελω να σου πω τοσα. Θελω να εισαι καλα, θα ηθελα να σε ξαναδω ιπποτη με την αστραφτερη πανοπλια. Θελω να παρεις το ατι σου και να με ταξιδευσεις μαζι σου και παλι. Στη βεραντα, στον κοσμο σου, στο δικο μου τετραγωνο και στις παλιες αγορες εκει που οι θεοι κοιμηθηκαν καποτε μαζι μας. Μη διστασεις να με σκεφτεις, να με αγκαλιασεις και να με χαρεις. Θα ελπιζω για το κουδουνισμα του κινητου που τοσες μερες τωρα δροσιζε τα πρωινα μου και αγκαλιαζε τις απογευματινες μου δυσκολιες. Ειναι τοσα που θελω να σου, κατι ξεκινησα να σου λεω σημερα για το παρελθον μου αλλα δεν νομιζω πως καταλαβες. Ελπιζω ολο αυτο να ηταν δικο μας και να μεινει ετσι - δεν θα σου πω αντιο γιατι πιστευω στην αληθεια. Ξερω πως διαβαζεις και το ευχομαι, εισαι σημερα στο μυαλο μου χαραγμενος και ας μην εισαι εδω. Ο πριγκηπας μου εφυγε, φευγει, ισως ξαναρθει... Κρατησε τη μαρμελαδα, το γλυκο κανει τη στιγμη πιο γλυκια και θα ηθελα να το γευτω παλι. Ασε να μυρισουν τα insense και παλι στην αγκαλια μας και κανε να ενωθουμε παλι. Αν οχι για καποιο αλλο λογο παρα μονο για το καλο μας.

Σε φιλω papillion.....